Fumelowanie

Fumelowanie

sobota, 2 lutego 2013

Kasia ma dar słowotwórczy!

Jak sobie kupiłam takie porcelanowe puzdereczko za duże na cukiernicę, to nazwała je landrynicą.

Na mnie mówi fusi.

A jak się Jej ostatnio pochwaliłam, że pierwszy raz wzięłam do rąk fimo i coś z niego kulam i lepię, to powiedziała, że fumeluję ;D

Nie ma opcji, że powie coś po ludzku ;D Musi być po Kasinemu!

Aha, okazało się, że "fummel" znaczy "macać, obmacywać". No to ja macam modelinę ;D

Chciałabym Wam nieśmiało przedstawić efekty mojego fumelowania.

Wprawy nie mam, ale mam wizję, jak to-to ma wyglądać. I już widzę, że od wizji do realizacji droga daleka. Ale się uczę, tnę palce nożykiem (bo częściej trafiam w opuszki, niż w fimo), wychodzą mi śmieszne pokraki, ale tyle dobrego, że chyba kolory dobrze wybrałam.

Zachowawczo kupiłam tylko 3 kostki fimo, bo po pierwsze: mam słomiany zapał, po drugie: jestem marnotrawcą, a po trzecie: zapomniałam, co miało być trzecie.

To są wersje robocze, luzem albo na bawełnianym sznurku "czarnym jak w habicie ksiądz".

Czarny mi w tym przypadku nie pasuje i sznurek chyba też nie. Choć fimo jest zaskakująco lekkie, to jednak wolę je na czymś deczko masywniejszym. Będzie to rzemyk, taki zwykły, nie żaden okrągły i nabłyszczany, w naturalnym kolorze.

No dobra, zaczynam się chyba tłumaczyć ;)
Oto korale, włala, podziwiajcie ;D

Oczywiście nie muszę dodawać, że będę je nosić, ilekroć będę szła do warzywniaka po buraki? ;D

Pucio! ;D

Wasza fu

*I*

V